Ik vind het zelf een wat oneerbiedige gedachte, maar toch betrap ik me erop als ik een man met een hond tegenkom: ‘doen we niet eigenlijk hetzelfde? Alleen laat jij je hond uit, en ik mijn zoon.’
Als een jonge hond rent mijn zoon vooruit over de paadjes in het bos vlak bij ons huis. Altijd in de gaten houden, hij kan er zomaar vandoor gaan. Vorig jaar twee keer de politie moeten bellen.
Verderop loopt een ouder echtpaar ons tegemoet.
Opluchting als mijn zoon het paar voorbij rent zonder ze te slaan. Even later passeer ik het stel.
“Leuke zoon heeft u,” zegt de vrouw, “zo lekker enthousiast.”
Ik glimlach naar haar, en voel een zonnestraaltje in mijn ziel.
Mooi!