Zeg hem wat hij niet kan zien. Vertel hem de lente. Laat hem de geuren horen die hij vergeten is.
Maar toen ik bij hem was, was alles wat ik zeggen kon: “ik ben bang.†Ik hield zijn hand vast, hij hield mijn hand vast, en tien minuten lang – nee, een heel leven – zwegen we.
Zou het anders zijn geweest als ik hem de woorden van de wind en van de zon had meegegeven? Zou hij de blote voeten op het frisse gras hebben meegenomen? Zou hij nu de nachtegalen horen, de seringen ruiken?
Alles wat ik voel, proef, ruik, hoor, zie, maakt me nu stil. En dan vertel ik het hem. En dan hoop ik dat hij me hoort.
Poëtisch geschreven. Heel mooi.
~tastbaar~
Heel mooi stukje, Gijs
@Ewald, @Levja, @Matthijs, dank jullie wel voor jullie reacties.