Klakkeloos kwakte ze een kliek aardappelen op mijn bord. Warm geserveerd, met de bruine korstjes die van de stukken bintjes waren afgekomen, zoals je vaak hebt als je oude, gekookte zetmeelknollen in een koekenpan van een tientje opbakt. In plaats van een frisse kwieke en fris gestoofde poffer, had ik nu een wat weeïge vette kluit die ik met mijn vork voorzichtig wat omroerde. Mijn eetlust verdween als sneeuw voor de zon.
Omdat ze mijn afgrijzen wel zag, lachte ze met een brede grijns haar grauwe gebit bloot, en bracht vervolgens met een tinnen juslepel een hele plas diep donkerbruine jus in het midden van mijn hoop aardappelen aan. Langzaam vouwde ik mijn handen in elkaar en bad om hulp.
Dit moet voorgedragen worden door Nico Dijkshoorn. En je wereld draait zoals de maag van de ongelukkige hoofdpersoon.
Wel goed voor de vastentijd voor Kerstmis. Ik heb gelijk geen trek …
Heel sterk stukje. Proficiat!