Op de receptie zag Tjitske hem weer. Ze kon haar ogen niet van hem af houden, ze moest naar hem kijken. Naar zijn mooie sluike zwarte haren, zijn diep donkere ogen en zijn zinnelijke lippen. Ze wende haar blik van hem af. Ze mocht niet verliefd worden. Hij was getrouwd met een leuke vrouw en had twee lieve kinderen. Zij had al lang een vriend. Nu verliefd worden was waanzin!
Opeens stond hij voor haar. Hij gaf haar een hand en zoende haar drie keer op de wangen. Drie vluchtige kussen, meer niet.
Thuisgekomen aarzelde ze even. Ik ben niet verliefd, herhaalde ze zichzelf. Ze draaide de deur open, liep naar binnen en begroette haar vriend met drie vluchtige kussen.
Dat lijkt me een mooie man. Maar je moet van hem afblijven.
Dank voor je reactie @Lousjekoesje
Aardig stukje. Beetje bevreemdend steeds te moeten bedenken dat je zelf Tjitske heet en de hoofdpersoon in het stukje ook. Ben je het zelf? En zo ja, waarom dan in de derde persoonsvorm?
wende moet zijn: wendde, verleden tijd van wenden niet van wennen
Mooi vergelijk met de drie kussen die soms veel en soms niets betekenen.
Inderdaad een extra d in wendde en
‘herhaalde ze zichzelf’ lijkt me ook geen goede zin.
Dank voor jullie positieve reacties op het eerste stukje hier!
@Lijmstok, was een foutje bij het invullen van mijn naam (begin van titel – Rory is de naam).
@José, je hebt helemaal gelijk, domme fout. Kan het helaas niet aanpassen.
@Inge, kan wel hoor.
Allemaal nogmaals bedankt. Volgende Tjitske stukje is bijna klaar.