Een soort onzichtbaar krachtveld weerhield me ervan om uit mijn wagen te stappen.
Walging, dat was het.
Intuïtie noemen ze het ook wel eens.
Misschien ook wel zelfbescherming.
Enfin, ze moest met me meekomen. Het was haar laatste kans. Zodoende stapte ik door het krachtveld heen en opende het portier.
De vochtige plekken op de oprit waren een eerste aanwijzing en de bedompte, zompige geur in de lucht was onmiskenbaar. Toch draaide ik de sleutel in het slot en ondanks alle tegenargumenten die in me opkwamen, opende ik de deur.
Het slorpende geluid verlamde me slechts voor een fractie van een seconde. Meer bewijs was tijdverspilling. Tante was verloren. Ik spurtte de auto weer in en maakte dat ik wegkwam.
Het klinkt echt wel spannend, maar als lezer heb je voor mijn gevoel te weinig houvast. Dit lijkt me meer een korte scène uit een thriller dan een op zichzelf staand stukje.
Ok, neem ik mee.
Euh, geen scènes maken dus. (Waar heb ik dat nog gehoord?) ?
Zou ik niet weten.
Je stukje is echt wel goed genoeg geschreven om er een hartje voor te geven, maar ik denk dat je aan eerlijke (dus onvermijdelijk ook subjectieve) feedback meer hebt.