‘Weet je nog, dat leuke meisje van het appartement onder mij? Ik zie haar regelmatig bij de bakker. Ze bekijkt me verlegen, maar vandaag glimlachte ze,’ vertelde Mario opgewonden. ‘Ik hoorde van haar flatgenote dat ze Miranda heet.’
‘Heb je met haar gepraat?’ vroeg Johnny.
‘Nee, ik durfde niet.
‘Kom op. Ze toonde interesse. Ga er voor!’
Elke dag opnieuw wilde Mario haar benaderen, maar de woorden bleven hangen in zijn keel.
Die ochtend sprak hij zichzelf toe: ‘Vandaag spreek je haar aan. Je kan het!’
Vol verwachting stapte hij de winkel in. Geen Miranda. Ook de volgende dagen niet …
Zenuwachtig besloot hij bij haar langs te gaan. Haar vriendin deed open.
‘Miranda is verhuisd’, vertelde ze hem. ‘Bestemming onbekend …’
‘Ach,ze is weg.’ Een hartje voor je verhaal, dat ik goed geschreven vind, Els.
Dank je wel, Mathilde
Ai, wat pijnlijk! Maar een echte volhouder gaat dat nieuwe adres hoe dan ook achterhalen.
Bedankt, Hay. Misschien als Frank een dezer weken het thema ‘adres’ of ’teruggevonden’ kiest, dat ik een vervolg kan schrijven
@Els, de thema’s voor dit jaar liggen allemaal al vast (en eerlijk gezegd weet ik zonder in de database te kijken echt niet meer wat er allemaal komt nog, ik laat me ook elke week verrassen), zie hier Dus wie weet …
Dat getreuzel van die mannen ook altijd! #zucht
Geen probleem, Frank. Het was maar een grapje. We zien wel wat er komt
Ja, inderdaad, Conny
wie het ijzer niet smeedt als het heet is…
Klopt, José. Niet geschoten is altijd mis