‘Dorst,’ stootte ze uit, haar uitgemergelde blik secondelang op mij gericht, dan wegzwevend naar verre verten. Haar borst, met het slangetje waardoorheen ik zojuist de voorgeschreven medicatie toediende, zwoegde op en neer.
Met een sponsje bevochtigde ik haar mond. Drinken ging allang niet meer.
Achter de slaapkamerdeur in haar bejaardenflat gingen familieleden stilletjes hun gang. Het koffieapparaat pruttelde, kopjes rinkelden, stemmen fluisterden.
Haar verzonken ogen vonden me opnieuw. ‘Dankjewel,’ steunde ze. ‘Voor alles.’
Ik streelde haar bezwete voorhoofd. ‘Ga maar, lieverd. Het is goed…’ Mijn stem brak.
Dochter Annemiek, met wie ik haar had opgefrist, onderdrukte een snik.
Later, toen ik mijn bevindingen noteerde in het zijkamertje, klonk Annemieks stem, hol, in een mengeling van verdriet, machteloosheid, opluchting: ‘Mam? Mama?’
« Het klopt niet
Vooruitziend »
« Het klopt niet Vooruitziend »
Communicatie, Familie, Mensen, Studie & werk
Stervensbegeleiding
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Ineke van Stempvoort of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
8 reacties
Reageren
« Het klopt niet Vooruitziend »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Bladwijzer)
Reacties
- Han Maas: @José. Je zult maar zo’n brief krijgen…
- Han Maas: @Cora. Prima zo!
- Cora Leek: Berdien, je kunt blijkbaar eindeloos putten uit menselijk leed. Ontroerend stukje.
- Cora Leek: @Han, dank voor je reactie. Je hebt gelijk met het opzuigen van kennis. Ik heb de tekst aangepast. Ook de...
- NeleDeDeyne: (*Duivelse wetstraat-parasiet-achtige wezens, die zich voordoen als menselijke regeringsleiders.)
- Han Maas: @Cora. ‘en zoog hij in barre omstandigheden kennis in zich op…’ – en zoog hij in...
- Han Maas: @Alice. Een mooi verhaaltje. tekort kwamen – tekortkwamen
- Han Maas: @Cora en @Alice. Hartelijk dank. De heer Vreeswijk moet nog een paar keer terugkomen bij de dokter.
- Cora Leek: Het is zo belangrijk dat een kind tot bloei komt op zijn eigen manier. Hoeveel jongeren belopen eigenlijk...
- Berdien Blaak: Cora: je mag toch ook niet meer minder perfect en veelbelovend zijn? Mooi dat je zo een ander soort...
- Frank: Gefeliciteerd :)
- Alice: Ik vermoed het laatste, uit onwetendheid en onbegrip misschien wel. Mooi dat de jongen zijn eigen weg heeft...
- Alice: Ik hoop dat ook! Een goede hoosbui doet een cactus bloeien, toch? Er wordt weer regen voorspeld…
- Alice: Geweldig! Je zette mij even op het verkeerde been, en dat in 120 woorden. Ik vrees voor meneer dat de dokter...
- Alice: Dan blijft er slechts ‘mis’ over. Lang niet mis voor feestdagenvrezers. Hoop dat hij in januari...
Recent
- Schoondochters en kerst
- De Engelsen op hun retour
- Verdord verleden
- Stom, stom, stom, stom, zeg het en passant, please
- Fatsoenlijk humanitair
- Energy is uit licht opgebouwd
- Wijkverhaal 12 De leraar
- Er was eens
- Bijna voorbij
- De heer Vreeswijk blijft liever even staan
Een stukje tekst wat indruk maakt. Kippenvel, van herkenning? De laatste zin kan sterker.
Ineke, zeer herkenbaar. Mooi beschreven.
Prachtig. Je nam mij even mee.
Ik zat weer even naast haar.
Liefdevol geschreven.
Dankjewel.
Karin, Annette, Bloem, dankjewel.
Zulke momenten zijn de moeilijkste, maar soms ook één van de mooiste in het leven. Zo fundamenteel, zo verstoken van alle poespas – je komt zo dichtbij … bij die ander, de mensen eromheen, maar ook dichtbij jezelf.
Karin: die laatste zin kan misschien sterker, ik wist alleen zou gauw niet hoe. Recht vanuit het hart in tien minuten neergepend, ingetypt – daarna snel weer aan het werk
Suggesties?
Ik geloof dat ik het zou wijzigen in:
Dochter Annemiek, met wie ik haar had opgefrist, onderdrukte een snik.
In een zijkamertje noteerde ik mijn bevindingen.
Door de dunne muur hoorde ik haar stem: ‘Mam? Mama?’
Een mengeling van verdriet, machteloosheid en opluchting.
Ik realiseer me dat je nu ergens anders twee woorden weg moet halen om de teller nog op 120 te laten uitkomen.
Maar niet wijzigen omdat ik dat vind hoor! Laat vooral dat recht uit je hart gevoel spreken, waarmee je het nu zo getypt hebt
Karin:
Toch vind ik dat het slot zo moet blijven: ‘Mam? Mama?’
Ik vind het einde eigenlijk het mooiste zoals het nu is. Voor mij hoeft er niets veranderd te worden Ineke. in 10 minuten neergepend ? Knap hoor. Een
tje