Communicatie, Familie, Mensen, Studie & werk

Stervensbegeleiding

19 januari 2015 | 120w | Ineke van Stempvoort |

9 |

‘Dorst,’ stootte ze uit, haar uitgemergelde blik secondelang op mij gericht, dan wegzwevend naar verre verten. Haar borst, met het slangetje waardoorheen ik zojuist de voorgeschreven medicatie toediende, zwoegde op en neer.
Met een sponsje bevochtigde ik haar mond. Drinken ging allang niet meer.
Achter de slaapkamerdeur in haar bejaardenflat gingen familieleden stilletjes hun gang. Het koffieapparaat pruttelde, kopjes rinkelden, stemmen fluisterden.
Haar verzonken ogen vonden me opnieuw. ‘Dankjewel,’ steunde ze. ‘Voor alles.’
Ik streelde haar bezwete voorhoofd. ‘Ga maar, lieverd. Het is goed…’ Mijn stem brak.
Dochter Annemiek, met wie ik haar had opgefrist, onderdrukte een snik.
Later, toen ik mijn bevindingen noteerde in het zijkamertje, klonk Annemieks stem, hol, in een mengeling van verdriet, machteloosheid, opluchting: ‘Mam? Mama?’

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Ineke van Stempvoort of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

9 De moeite waard?
Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!

soortgelijke stukjes

8 reacties

Op 19 jan 2015 om 21:24 schreef Karin Gene het volgende (14w):
Een stukje tekst wat indruk maakt. Kippenvel, van herkenning? De laatste zin kan sterker.
Op 20 jan 2015 om 9:44 schreef Annette Akkerman het volgende (5w):
Ineke, zeer herkenbaar. Mooi beschreven.
Op 20 jan 2015 om 15:10 schreef Bloem het volgende (15w):
Prachtig. Je nam mij even mee.
Ik zat weer even naast haar.
Liefdevol geschreven.
Dankjewel.
Op 20 jan 2015 om 20:54 schreef Ineke van Stempvoort het volgende (72w):
Karin, Annette, Bloem, dankjewel.

Zulke momenten zijn de moeilijkste, maar soms ook één van de mooiste in het leven. Zo fundamenteel, zo verstoken van alle poespas – je komt zo dichtbij … bij die ander, de mensen eromheen, maar ook dichtbij jezelf.

Karin: die laatste zin kan misschien sterker, ik wist alleen zou gauw niet hoe. Recht vanuit het hart in tien minuten neergepend, ingetypt – daarna snel weer aan het werk Suggesties?
Op 20 jan 2015 om 21:49 schreef Karin Gene het volgende (90w):
Ik geloof dat ik het zou wijzigen in:
Dochter Annemiek, met wie ik haar had opgefrist, onderdrukte een snik.
In een zijkamertje noteerde ik mijn bevindingen.
Door de dunne muur hoorde ik haar stem: ‘Mam? Mama?’
Een mengeling van verdriet, machteloosheid en opluchting.

Ik realiseer me dat je nu ergens anders twee woorden weg moet halen om de teller nog op 120 te laten uitkomen.
Maar niet wijzigen omdat ik dat vind hoor! Laat vooral dat recht uit je hart gevoel spreken, waarmee je het nu zo getypt hebt
Op 20 jan 2015 om 23:09 schreef Ineke van Stempvoort het volgende (13w):
Karin:

Toch vind ik dat het slot zo moet blijven: ‘Mam? Mama?’
Op 21 jan 2015 om 6:37 schreef Karin Gene het volgende (1w):
Op 22 jan 2015 om 19:54 schreef Werner het volgende (26w):
Ik vind het einde eigenlijk het mooiste zoals het nu is. Voor mij hoeft er niets veranderd te worden Ineke. in 10 minuten neergepend ? Knap hoor. Een tje