De spots zijn op hem gericht. Zijn lakschoenen knellen; zelfs zijn voeten zijn doorgezakt.
Geforceerd gaan handen op elkaar: applaus kan je het niet echt noemen.
Waar is de lach? Her en der iets wat erop lijkt… Uit medelijden of geproduceerd door mensen die willen lachen om hun idool van toen.
Hij loopt heen en weer over het toneel, zoekend naar vroeger, naar succes.
Wel een lach als hij zijn tekst kwijt is en naar het tafeltje loopt om een slokje water te nemen en gelijk naar zijn in koeienletters geschreven tekst kijkt.
Oude liedjes worden meegezongen wat zijn afgang enigszins verzacht.
De try-outs gingen toch goed? – dacht hij.
In de kleedkamer vloeien een traan en een fles oude jenever…
Een trieste afgang met diepgang geschreven
Dank je hartelijk, Dana.
Zonder namen te noemen toch weten over wie dit gaat!
Ja Ewald, vul maar in…
Smakelijk melodramatisch. Jummmm.
@Thislexy. Dank voor je leuke reactie.
Groet,
Han Maas
Ha die Han,
kep betere verhaaltjes van je gelezen. De laatste zin vergoedt veel.
Groet,
Rob.
Memoires van een tonpraoter. Een hele oude dan. Hoewel de lakschoenen niet echt zichtbaar zijn achter de ton. Maar vooruit, dat laatste zij je vergeven. Een hartje uit liefdadigheid.
@Rob en Mien. Dank voor jullie reactie.
Han