De rouwkaart kwam niet onverwacht. Daags ervoor had ze me al ge-smst dat haar vader was overleden. Hij was al op leeftijd, maar zijn laatste gang was wel erg snel gegaan. “Heel onwerkelijk allemaal”, schreef ze me.
Ik kieperde weer terug in mijn herinneringen. Mijn beide ouders zijn ook nog niet zo lang geleden overleden. Mijn moeder nu bijna twee jaar, en mijn vader een half jaar later.
Zij was erbij, haar warme vriendschap voelbaar aanwezig op beide begrafenissen.
Zo staan we weer beiden bij een vers gedolven graf. Onze blikken vinden elkaar. Onze gedeelde smart schept een band.
En mijn onwezenlijke tijd is voorbij, realiseer ik me daar. Leven gaat door, onze ouders nemen we mee in ons hart.
Recente reacties