Verheugd over de aankoop, verliet de 70-jarige Anna de kringloopwinkel en liep met ferme pas naar huis. Morgenochtend zouden ze haar fauteuil bezorgen.
Om 10 uur kwamen de mannen al en ze zetten hem zelfs voor haar in de woonkamer. Wat een pracht! En wat zat hij heerlijk! Echt een moordstoel.
Ze werd wakker omdat haar maag knorde. Zes uur al? Ze moest nodig eten. Maar ze zat zo lekker. Nog heel eventjes de ogen sluiten, dat kon wel.
[…]
‘Hé, is die stoel nu alwéér terug? En de eigenaar …? Toch niet ook …?’
‘Yep. Dame in de fauteuil overleden.’
‘Jakkes. Je zou bijna gaan geloven dat die stoel … ach, onzin.’ Hij lachte geforceerd.
De ander keek hem ongemakkelijk aan. ‘Toch griezelig.’
Ik heb smakelijk gelachen om je stukje, @Marlies
Heel leuk bedacht en geschreven.
Dank je, Nel.
Jakkes!
Leuke plot, Marlies! Vooral die ferme pas, die fitheid suggereert, geeft een verrassende wending met het stille overlijden. Je dialoog met de “duidelijke” onuitgesproken suggestie vind ik natuurlijk en sterk.
Je hebt het helemaal door, Leonardo.
Dank voor het compliment.
Ja, bij zo’n krasse tante verrast zoiets behoorlijk.
Het einde doet mij vermoeden dat diezelfde stoel al meer slachtoffers maakte.
Goed, luguber stukje.
Dank je, Hay.
Ja, inderdaad meer slachtoffers. Vandaar dat die mannen het opeens zo griezelig vinden…
Marlies toch.
@Marlies, je hebt een moordverhaaltje geschreven. Origineel. Verdient absoluut een hartje.
Moordwijf
goed stukje, maar je geeft je clou al weg met de titel, ik vraag me af of je dezelfde suspense ook met een andere titel zou kunnen bereiken.