Hij ligt loom tegen haar aan. Zijn hoofd op haar schoot, een korenhalm in zijn mondhoek. Liefdevol strijkt ze over zijn donkere haren, zacht als jong gras. Zo anders dan haar eigen weerbarstige donkerblonde piekhaar.
‘Moeder, vertel eens over mijn vader?’
De vraag ontneemt haar de adem. Haar hand houdt stil. Moet ze hem vertellen over de pijn, de vernedering, de eenzaamheid? De overlevingstocht van een kind met een kind tussen de korenvelden? De lijdensweg zonder geld, zonder eten?
Â
‘Je vader… was een prins, een edelman. Lief, elegant, beminnelijk. Een goed mens. Jij hebt zijn haarkleur. Hij wilde ons meenemen naar zijn kasteel alleen stierf hij in de strijd, een heldhaftige dood.’ Langzaam zetten haar vingers zich weer in beweging.Â
Prachtig beeld aan het begin @Nienke
In dit slotverhaal wordt gereflecteerd over de pijn. Iets minder sterk dan de voorafgaande delen, waarin het verhaal krachtig voor zichzelf sprak.
Een barrmhartig slot voor het kind, in de slotzin wordt subtiel duidelijk wat het net de hp doet.
@Nienke, wat fijn dat ik op de valreep je slot lees. Naar mijn gevoel speelt jouw verhaal zich niet af in blonde krullenlanden. Dan dicht zij de verwekker prachtige kwaliteiten toe om te besluiten het kind te zeggen dat hij (alleen) zijn vaders haarkleur heeft? Is dit vrouwelijk vernuft? Een hartje voor je trilogie.
Dank voor jullie reactie, @Nel en @Mili. Ook ik beschouw dit niet als de sterkste van de reeks. Dit is nog niet het einde, er gaat nog één deel komen. Dan pas is de cirkel echt rond.
@Mili, fijn trouwens die terugkoppeling van blonde krullenland. Hiermee wilde ik het oer-Hollandse haar weergeven, maar idd komt dat zo niet over. Ik broed op een alternatief…
Die wending (met de vader die een prins en edelman blijkt te zijn geweest) haalt me een beetje uit de sfeer van die eerste twee stukjes. Dit komt op mij heel anders over. Maar in vervolgseries is het ook best lastig om de stukjes logisch op elkaar te laten volgen en toch de spanning en de sfeer uit het begin vast te houden
@Hay, hij was zeker geen prins en edelman maar gewoon een boeren pummel. Omdat de waarheid zo vreselijk is, verzint ze een mooi verhaal. In de hoop dat haar zoon niet zo gaat worden als zijn echte vader maar gaat geloven (en gaat worden) als de verzonnen variant
Dat is een stuk passender. Helaas haalde ik die bedoeling er niet meteen uit. Ik zal het nog eens opnieuw lezen.