Ik brand een lichtje voor haar: mijn moeder. Vandaag, dertien jaar geleden heb ik haar moeten laten gaan.
‘Wilt u dat ik een bed voor u opmaak? dan kunt u blijven,’ vraagt een verpleegster.
‘Nee, anders gaat ze niet.’
Ik kijk naar mijn handen, de vingers die bewegen… Uit haar voortgekomen.
Onze band was zo sterk, dat ik nu uit haar leven moet verdwijnen om haar naar het licht te laten gaan.
23 december 2005. Vanaf die dag moet ik weer verder. Kerst vieren gaat gewoon door, net zoals het leven.
28 december 2005. ‘Het is een mooie, zonnige dag,’ zegt de begrafenisondernemer.
Koffie met cake. Er wordt ook gelachen: een lichte ontlading.
Ieder jaar wordt het definitieve weer definitiever.
@Han, mooi luchtig opgeschreven. De slotzin heb ik een beetje moeite mee. Een pijnlijke of verdrietige herinnering begrijp ik, maar een zware herinnering? Is dat het tegengestelde van een lichte herinnering?
Groet, Ewald
@Ewald. Je hebt gelijk, taalkundig is het niet helemaal juist.
Groet,
Han
@Han, mooier zo.
Groet, Ewald
@Ewald. Dank je!
Mooi, Han… Hartje!
@Janine. Dank je en hartelijke kerstgroet,
Han
@Schaatser, fijne kerstdagen!
@Ewald. Heel veel plezier met je naasten!
Kerstgroet,
Han