Soms is het zo eenvoudig om te zeggen dat alles goed gaat,
terwijl alles om je heen ineens van glas blijkt en plots aan diggelen valt.
Een telefoontje was genoeg. Mijn wereld was kapot.
Mijn oma. Weg. Zomaar. Ineens. Zonder waarschuwing en zonder boodschap. Ze had het de laatste tijd niet makkelijk, dat wist ik ook wel. Maar mijn oma behoorde tot de zeldzame soort van doorzetters, niets was teveel. De soort mensen die geen verstek laten gaan en die niet stoppen met knokken. Die zelden of nooit ziek zijn.
Ze haalde de laatste tijd wel moeilijk adem en ze was moe, maar ziek was ze niet. En toch.
Ineens overleed ze, in de armen van mijn opa. Rust zacht.
Een hartje kan eens stoppen
Een hartje is eens klaar
En met het derde hartje
is je dag wat minder zwaar.
Een mooi gevoelig stukje Daniella. De titel lijkt mij er dan ook niet bij passen.
Ik zou het leuk vinden als er in plaats van dat ze een doorzetter is, een paar specifieke voorbeelden stonden. Dat schept vaak een sterker beeld.
mooi stukje, alleen de titel komt hier gekunsteld over