Zahirah leefde met uitzicht op zinderende hitte
Haar vader verzorgde dieren in een karavanserai achter de horizon
Een bedoeïenentent verborg haar lichaam
Voor het licht van de dichtstbijzijnde ster
Zahirah heeft haar gezicht nooit in het echt gezien
Spiegelbeeld in de oogballen van haar gedode geliefde Saiful
Een lachspiegel vol herkenning
Eén keer in een zilveren dienblad op de soek van Fallujah
Haar enige bezoek aan een nu vernietigde stad
Geblakerde ruïnes stille getuigen
De minaret van de Abdul Aziz al-Samarrai moskee
Geknakt als haar voormalige bezoekster
In de achteruitkijkspiegel van een stoffige Humvee
Voordat ze werd verminkt en verkracht door lachende Navy Seals
De vader van haar kind voor altijd onzichtbaar
Degene die aanbeden wordt was niet te bekennen
Beste Peter,
Karavanseraï en Navy Seals in een gedicht; dat moet wel een heel drastische fata morgana zijn.
Wat zich in het Midden Oosten aan persoonlijke drama’s voordoet, is voor ons, buitenstaanders nauwelijks in poëzie te vatten.
Laten we het daar op houden.
Met vriendelijke groet,
Chris
Een sterk en compleet verhaal qua inhoud.
Ik vraag me af of dit de beste vorm is. Voor mij leest het niet als een gedicht, maar als een verhaal, maar dan dus met korte losse zinnen. Ik zou het liever als goedlopend verhaal lezen. Maar da’s mijn smaak
@Inge. Ik heb deze vorm gekozen, omdat de beelden die door de woorden worden opgeroepen, voor mij, resulteren in de associatie met een 16 dia’s tellende diavoorstelling. Als de zinnen achter elkaar worden gezet, als in een verhaal, gaat dat effect wellicht verloren. Deze site is een uitgelezen plek om te experimenteren met taal en vorm. Vandaar heeft mijn bijdrage deze week de vorm van een gedicht.
Oh ja, en bedankt voor je compliment.
Ah, dus bij elke zin een beeld. Zo had ik het nog niet bekeken. Leuk experiment.
@Peter, voor mij leest dit niet als een gedicht. Het heeft nog het meest weg van een opsomming. De lezer heeft geen weet van dia’s waar deze tekst op terugslaat en voor de lezer is dat dan ook niet van belang. Dat zou het alleen zijn, wanneer die dia’s niet onzichtbaar zouden zijn.
Niemand lijkt op te merken dat er in elke zin sprake is van iets onzichtbaars.
@Peter? Ik begrijp je opmerking. Dat zij zich bijvoorbeeld nooit in een spiegel zag, viel mij op. Dan komt het erop neer dat ik je tekst niet goed doorgrond heb. Was ik te vluchtig, frustreerde ik de schrijver of had de schrijver explicieter moeten zijn. Het bekende dilemma dat wij m.i. kennen.
@Mili. Ik zie deze site als een plek om te experimenteren met vorm, inhoud, boodschap, te veel of te weinig vertellen, etc., dus voel weinig frustratie als de bijdrage de ene keer wel en de nadere keer niet zo geslaagd is. Elke week: nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Ciao
@Peter, zin?
@Ineke, regel?, strofe?
Broeder Mabelus, Mooi gedicht weer. In het begin stuurde ik zelf vooral met het beeld in mijn hoofd.
Omdat ik niet weet wat karavanserai is maakte ik daar gewoon een karavaan van. En dan slaat de laatste strofe me weer keihard terug naar planeet aarde. En ja, daar gebeurd genoeg om over te schrijven inderdaad.
VmetdeVrede.
Broeder Vork,
Dank. Een karavanserai is een stopplaats voor karavanen om eten en drinken in te slaan en de kamelen te tanken. Ga in vrede en tot een spoedige volgende keer.