“Maar wat is dan toch de zin van het leven?” begon de ene.
“Vertelt u het mij?” zei de ander.
“Het duurt ook allemaal zo lang.”
“Eindeloos, zou ik wel willen zeggen.”
Beiden zwegen en luisterden naar het ruisen van de zee.
“Och, zie ons hier nou toch kniezen”, vervolgde de ene.
“Kniezen. Kniezen… Ja, dat is precies het juiste woord”, antwoordde de ander.
“Ik knies, jij kniest, wij kniezen.”
“Twee kniezelstenen dus eigenlijk.”
“U slaat daar de spijker op zijn kop.”
“Wat is een spijker, als ik vragen mag?”
“Kent u de spijker niet? Dan heb ik u nog een verhaal te vertellen!”
En zo keuvelden de twee kiezelstenen voort vanaf hun strand, tot in het einde der tijden.
Wat een onverwachts stukje. Grappige einde. Leuk om te lezen.
Lekker kniezelig stukje…
Leuk! Zouden ze wachten op Godot?
Ja, tis Beckett. Absurd realisme. Hulde!
Rob.
mooi verhaal, je had het themawoord er zo in kunnen schrijven
Bedankt voor alle feedback