Hard als een koudgewalste staalplaat miste ik het taaie en buigzame van zijn warme tegenhanger. Het bizarre is dat ik eigenhandig die extra bewerking had doorgevoerd en daarmee aan de wieg stond van dat verwrongen zelfbeeld. Ik besefte niet eens dat ik mezelf keer op keer tussen de verwoestende pletrollen plaatste. Integendeel!
Het gemodificeerde zelfbeeld paste als een goed zittende jas, tot het moment waarop ik me realiseerde dat de zee wijds werd. Als een uitgedoofde toneelspeler, uitgekotst door het publiek, zocht ik telkenmaal naar noodgrepen en uitvluchten. Ik bereikte echter het tegenovergestelde met mijn desperatieve begeerte naar aandacht. De schade is immens, het verlies van dierbaren pijnigend, maar de loutering creëert het juiste beeld en zet alles in perspectief.
Dit een een heel mooi stukje zelfreflectie! Bijzonder!
@ Rolf van der Leest: ik hoop dat het niet over jezelf gaat.
@NeleDeDeyne, jawel!
Als vorm van ontvlechting geschreven.
Groet, Rolf van der Leest
Rolf je intrigeert me. Hoe werd de zee precies wijds? ‘Als een uitgedoofde toneelspeler’ vind ik een mooi beeld! Een hartje voor het moedige louteren.
Zentechniek. Het werkt. Mooi stukje. Alleen de titel had boeiender gekund. In het alles zegt ie niets. Zenhartje.
Broeder Rollo,
Een interessante uiteenzetting in mooie woorden.