De stap over de drempel leek evenveel kracht te vergen als een lange tocht over een oneindig stoppelveld. Haar verbeten gezichtsuitdrukking was een gure noordoostenwind.
Hij probeerde de warmte die hij in zijn borst voelde in zijn stem te leggen toen ze zich van hem afkeerde, een washandje van een stapeltje nam en dat onder de kraan hield.
‘Daar kom ik niet voor. Geloof me. Ik ken je naam niet, maar heb je al veel namen gegeven. Ik wil weten hoe je heet, en je mijn naam vertellen. Ik wil je vertellen over mijn droom.’
‘Praten kost je net zoveel hoor. Vijfenzeventig gulden voor een kwartier.’ De woorden gooide ze er zakelijk afstandelijk uit, maar haar ogen stelden een vraag.
Dit stukje doet mij in de verte aan de film ‘Paris, Texas’ van Wim Wenders denken. Je zet een mooi, raadselachtig sfeertje neer, genoeg in elk geval om verder te willen lezen. En ach, of dit wel of niet aan het weekthema meedoet, is wat mij betreft verder van geen belang.
Dag Hay,
Dank je.
Van de andere kant, het staat in de lijst en een zwart hartje is eigenlijk wel op zijn plaats.
En nu je het zegt, de muziek van Ry Cooder zou er misschien best bij passen.
Dat van dat weekthema moet ik dan blijkbaar zien aan te passen.
Moet te doen zijn voordat (6) aan de beurt is
Magdalena, Dukaten en Dromen.
Han Kols,
Haar verbeten gezichtsuitdrukking was een gure noordoostenwind. Vette zin.
Het is mooi dat de focus op de man blijft terwijl de vrouw duidelijk iets gaat wassen.
VmetdeVorK.
Han, je bent echt meesterlijk in het sfeerscheppen met weinig woorden! Het is telkens zo gecondenseerd dat ik het ook steeds meerdere keren moet lezen om die sfeer in zijn volheid te proeven. Mooi vind ik dat, dingen die ik kan blijven lezen.
Prachtig, @Han
Om te lezen en te herlezen.
Bijzondere sfeer.
Dag Hilde,
Dank je. Maar ja, je kunt hier moeilijk anders.
Dat dan ook weer
Dag Nel,
Dank je.