‘Mijn ziel ligt in het verschiet. Ik zag haar laatst met een vlindernet afgedrukt. Naast de advertentie: “Bij aankoop van een pond geluk, twee ons gratis.” Wat lach je?’
‘Het was maar een glimlach. En?’
‘Ze was te laat. Het schijnt dood te zijn. Morsdood. Iets heeft het kapotgeschoten, dichtgeknepen, vergast.’
‘Eet dan maar wat er nog over is.’
‘Is dit een maaltijd?’
‘Het nagerecht.’
‘Het smaakt zoals het wurgt. Rauwe woorden, en het vlees gaat de oven in. Dichtgeschroeide toekomst!’
‘Laten we de zon vannacht eens niet begraven en de woorden vluchtig maken.’
‘Woorden zijn mijn papieren huid. Het regent pijpenstelen.’
‘Ik ga mijn tanden poetsen.’
‘Ja, en vergeet de onschuld niet! Het boenen. De ziel schreeuwt om tandpasta.’
« Hobbykost
Isla Mosquera »
« Hobbykost Isla Mosquera »
Mensen
De schreeuw
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van luus of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
14 reacties
Reageren
« Hobbykost Isla Mosquera »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Arbitrage)
Recent
- Er zijn nu eenmaal grenzen
- Schrijvers
- Writer’s block
- Gebonden champignonsoep
- De heer Vreeswijk – status van een staatslot
- Spookschrijvers – 2
- Spookschrijvers – 1
- Was
- Paradijspraat
- Evolutie van de mens
@luus, zoals altijd als ik je lees, openbaren zich horizonten die ik niet ken, of wel herken, waar ik naar kan gissen of verwonderd aanneem. Dit zijn weer honderdtwintig woorden die ik meer keren heb gelezen en waar ik in blijf ontdekken. Ik geef je een hartje al was het maar omdat ik al jaren mijn huisarts vraag om een onsje geluk.
Mili, ik zal speciaal voor jou broeden op een tegenhanger waarin het geluk weer in de schappen ligt. Bedankt voor je hartje en het trouwe doorgronden van mijn lagen, het blijkt niet voor iedereen weggelegd. Geeft niet.
Zonder meer mooi, maar de samenhang ontglipt mij ergens halverwege. Zou het kunnen dat je ook dicht, Luus? Je beelden en associaties duiden daar voor mij op.
@Hay, ik dicht ook ja, maar ik zou hier willen dat je niets ontglipt. Twee mensen (partners) die totaal verschillend op een groot verlies (of grote ramp) reageren. De een cynisch, opstandig en verbitterd (voor wie het geluk niet langer bestaat), de ander gelaten, verlamd, nog een strohalm zoekend. Het is een beetje een cliché, maar verdriet kan een relatie sterker maken of breken. Hier is verwoesting gaande.
(In dit geval dacht ik aan een zinkende realtie tussen ouders van een van de 43 Ayotzinapa studenten, zie link. Waardoor er ook nog een schuldvraag wordt bijgesleept. Het wassen van handen in onschuld. ‘De algemene verrotting schreeuwt om tandpasta.’ Maar het was niet mijn bedoeling dat die specifieke voorkennis noodzakelijk was.)
https://news.vice.com/article/ayotzinapa-a-timeline-of-the-mass-disappearance-that-has-shaken-mexico
Dank voor je hartje Hay (was het van jou?) en een groet uit Mexico.
@luus
Er is er minimaal een van mij bij, ja.
Beste luus,
Ik zat op een heel ander spoor. Dat krijg je met associaties. Ik relateerde de nogal poëtische dialoog aan De Schreeuw van Munch, als een soort van geschreven verlengstuk.
Ik vind het qua verwoording wel een hartje waard.
Met vriendelijke groet,
Chris
Beste Chris, behalve de 119,9 miljoen dollar is het verschil niet eens zo gek groot. Qua geestelijk leed en emotionele kwelling zou het zomaar een geschreven verlengstuk van De Schreeuw van Munch kunnen zijn. Het schreeuwen echter hoor ik niet alleen figuurlijk maar ook letterlijk omdat ik op de Reforma in Mexico DF woon, en gaat door merg en been. Het geld zal die mensen geen zielenrust geven. Ik neem daarom meer dan genoegen met jouw hartje en ben je dankbaar.
‘Laten we de zon vannacht eens niet begraven en de woorden vluchtig maken.’
Plastische weergave van een mooie maanmetafoor.
Houvast in woorden die zwaar wegen.
Ik moest bij het lezen van jouw stukje denken aan de droevig mooie film El laberinto del fauno (Pan’s labyrinth).
Hartje voor de herinnering en het mooie schrijven.
Je ontroert me Mien… Dank voor jouw mooie woorden en je hartje.
Dichtgeschroeide toekomst en afgebrand verleden
Mooi verwoord,
Mooi, poëtisch stukje, maar ook ik raakte zonder voorkennis de weg kwijt. En vond het niet eens erg.
@Dana en Hekate, dank voor jullie waardering en hartjes.
Ik hoef niet te schreeuwen om uitleg, want dat heb je eronder gedaan…
Poëtisch is het wel. Ik noteer wat flarden tekst hieruit in mijn speciale Notes of Louise-schrift.