Een terras in de zon. Lege tafeltjes en stoelen, behalve een. Hij kijkt hoe de wind speelt met een verdwaalde krant en ondeugend tegen een achtergelaten blikje schopt. De ijskoude cola heeft zijn hoofdpijn verjaagd en hij voelt zijn gedachten opklaren. Met de warme bries komt de inspiratie terug naar binnen waaien. En de gedachten aan haar. Ze is weg en toch niet weg, geen dag of ze duikt wel ergens op, maakt hij voor zichzelf de bedenking.
Plots twee handen voor zijn ogen. Hij moet niet nadenken, hij herkent ze meteen aan de lijnen in de handpalmen, aan het vleugje parfum dat alleen maar van haar kan zijn. Hij: ‘Wat brengt jou hier?’ Zij: ‘Ik wilde je zien, zomaar…’
Een beetje verwacht onverwacht is ze toch nog aanwezig. Leuk.
mooi, die herkenning
Mooi beeld van liefdesverdriet in leeg terras, verlaten krant en achtergelaten blikje. Maar daar is ze. Zomaar.