Na de zoveelste fusie, wist ik het zeker. Ik kon het niet meer. Niet meer werken, niet meer presteren en niet meer ontspannen. Dat duurde ruim een jaar. Toen ging ik voorzichtig vrijwilligerswerk doen. Het bedrijf ging failliet, ondanks alle mooie dromen. Ik kwam terecht in het welzijnswerk, en kreeg weer een baan. Ik wist het zeker: ik ging het allemaal heel anders aanpakken met werken, presteren en ontspannen. Ik voelde me herboren, als een feniks uit de opgebrande as herrezen. Het ging prima, totdat er samenwerkingsproblemen kwamen, mijn functie onduidelijk werd en een nieuwe fusie zich aandiende. Of ik mijn lessen geleerd heb? Het allemaal anders zal blijven doen? Werken, presteren, ontspannen… Ik weet het niet meer zo zeker.
Recente reacties