Ik vond het een dwaas idee, maar hij stond er op. Het was immers gekend in zijn familie: hartritmestoornissen. Een nonkel was op een dag doodgevallen. Zo maar, niets aan te doen. Hij had er een heilige schrik voor. Zeker nu, ik ben vijf maand ver, onze eerste.
‘Wat als ik sterf?’ vroeg hij op een dag.
‘Dat doe je toch niet, schat. Je wordt honderd. Je gaat me nog genoeg een zaag vinden en ik jou een ergerlijke vent!’ antwoordde ik met een glimlach.
Paar dagen later lag hij in het ziekenhuis. Gelukkig waren ze er vlug bij! Hij zou blijven leven, alleen was daar die angst. Nu hangt er een AED, een Automatic External Defibrillator, aan onze muur.
Doorleefd stukje. Hartje.
@Levja : dank je
Beangstigend hoe snel het soms kan gaan.
@Benny Bielen : het kan verkeren, zei Bredero
Uit het leven gegrepen Stefanie, ik zou voor Paar ‘een’ zetten.