Johnny keek wat nerveus op zijn uurwerk.
‘Nog een paar minuten geduld,’ suste Rudy, zijn getuige, hem. ‘Je weet toch dat de bruid altijd te laat komt. Dat is traditie. Dat hoort er gewoon bij.’
Johnny knikte en hopte rusteloos van de ene voet op de andere.
‘Ik haat dit soort gewoontes.’
Rudy gaf hem een bemoedigend schouderklopje en keek stiekem door het raam. Ze bleef nu toch wel heel lang weg.
Eindelijk de limousine voor.
‘Waar bleef je nou?’
‘Iets tussengekomen.’
Vreemd antwoord. Wellicht door de stress.
‘Ik vreesde dat je je bedacht had. Mijn arme hart deed overuren. De defibrillator stond al klaar,’ grapte hij.
Toen ze even later ‘nee’ zei, kwam het toestel heel goed van pas …
Hè, jammer. Komt dit nog goed. Hartje voor Johnnie
dank je wel Levja. Wie weet in een volgend verhaal. Als Frank het thema : herstel of zo kiest
Wat helpt een defibrillator als de grond onder je voeten net is weggezakt en het gewelf op je hoofd terecht komt?
Hopelijk genoeg om het proberen uit te praten, Benny
Aj, arme man. Ik denk dat dit verhaal in tegenwoordige tijd goed zou werken…?
Ja, dat zou ook kunnen, Inge. Bedankt
@ Els. Geen hand vol maar een land vol….. Er is nog hoop voor Johnny… Kon ie wel dansen? Hgr. Mir.
hopelijk wel, Mir
Scherpe clou Els