Ik stiefel regelrecht op de receptie af. ‘Waar vind ik de psychiatrische afdeling?’
‘Volgt u de blauwe lijn’, wijst de receptionist me de weg. Ik sta stil voor een deur, druk op de bel links naast de deurpost. Een verpleegkundige doet open.
‘U bent…?’
‘Ik ben de moeder van Brigit Kenter. Kan ik haar zien?’ vraag ik.
‘Natuurlijk. Uw dochter heeft kamernummer 21.’
Met een bonzend hart loop ik ernaar toe.
Brigit zit op het bed, kijkt langs me heen en prevelt in zichzelf. Opeens duikt ze weg.
‘Ik hoor krijsende katten op een kerkhof,’ zegt ze angstig.
‘Rustig maar, ze zijn niet echt,’ zeg ik onbeholpen.
Als ik wegga, galmt de rinkelende sleutelbos nog lang na in mijn hoofd…
Weer een ingrijpend moment met je dochter…
Ik weet niet zeker of ik de laatste zin heb begrepen.
~Voelbaar ~
Nou dat is toch simpel Lousjekoesje.
De afdeling wordt altijd afgesloten i.v.m weglopen van de patiënten.
Wat triest voor je geertjepaaij
Pijnlijk!
@Geertje, goed beschreven, schrijnende situatie.
Dank voor jullie reacties! Ik schrijf iets minder op dit platform, omdat ik elk vrij uurtje besteed aan mijn tweede boek: een familiegeschiedenis(in wording). Veel reserach gedaan, overal geweest. Heb het maunscript compleet op de schop moeten nemen (30.000 woorden geslacht) en nu druk aan het herschrijven. Deadline is 3 februari. In augustus lanceer ik het in Hotel New York met een BN’er aan mijn zijde
Veel succes @Geertje. En gelet op je achternaam heb ik wel een idee wie…
Hi @Levja. Nee, Patricia Paay is er niet bij. Echt niet. Zij zal zich niet verbonden voelen met de ijzingwekkende familiegeschiedenis die ver van de wereld van glamour is verwijderd.
@Geertje, leuk! Succes en houdt ons op de hoogte als je wilt. Thumbs up…
Sterk stukje Geertje! En natuurlijk veel succes met je boek.
@Geertje is dit een onderdeel van je boek? Heftig hoor! Succes!
@Mas Papo. Nee, dit komt uit mijn boek (uitgegeven in november 2012): ‘Volg de blauwe lijn’. Ik werk nu aan een familiegeschiedenis dat zich afspeelt eind negentiende eeuw en waarin verleden en heden in elkaar overvloeien. Thema is dat iedereen recht heeft op een nagedachtenis.
@Geertje. Klinkt goed!
@Mas Papo. Dank je. Ik heb vooral de laatste maanden keihard gewerkt aan mijn tweede boek. Net versie 2.0 (het herschreven manuscript) achter de rug. Zal nog wel een slag achteraan komen. Om die reden ben ik minder actief op dit platform. Ik kijk wel af en toe
@Geertje. Ik hoor van andere auteurs ook dat ze hun manuscript helemaal (nou ja voor een groot deel) moeten aanpassen. Redacteuren… Ik heb mijn boek zelf uitgegeven en er heeft geen redacteur aan gesleuteld. Maar ja, aan de andere kant begrijp ik dat die redacteuren met hun ervaring wel de juiste aanpassingen laten doen. Dus..,
@Mas Papo Hier kwam geen redacteur van een uitgeverij aan te pas! Ik heb vier proeflezers mijn manuscript laten lezen en een bekende schrijver heeft het geredigeerd. Daarna was het aan mij om er iets mee te doen of niet. Een uitgeverij zien te verleiden komt pas in een later stadium. Heb een marketingplan (een soort boekvoorstel)opgesteld et cetera.
@Geertje. Ben benieuwd en hoop voor jou dat de mogelijke uitgever ook niet nog eens laat redigeren. Maar wellicht is de bekende schrijver een goede reden om dat niet meer te doen. Zou fijn zijn. Succes!
Een goed stukje, maar ik vind niet alles even realistisch. Als een moeder zo voor de eerste keer haar dochter bezoekt, zal er altijd iemand van de verpleging meegaan. Dat Brigit langs haar moeder heen kijkt, kan natuurlijk, want er zijn veel verschillende ziektebeelden, maar mijn ervaring is dat een psychiatrische patiënt in zo’n toestand juist direct contact zoekt en zich aan een naaste vastklampt. Het zijn namelijk de eenzaamste mensen die je je maar voor kunt stellen, zelfs als er de hele dag veel mensen om hen heen zijn.
Die rammelende sleutelbos ten slotte past misschien bij een gevangenis, maar niet bij een hedendaagse psychiatrische inrichting in Nederland.
@Hay Er is nog nooit een spv-er (sociaal-psychiatrisch verpleegkundige) met mij meegegaan naar de kamer van de instelling waar mijn dochter terechtkwam tijdens crisisopname(s). Mijn dochter lijdt aan schizofrenie en ADD en kan zich slecht uiten door lichamelijk contact te zoeken. In psychotische periodes al helemaal niet. Ik ben overal tegemoet getreden met rinkelende sleutelbossen op gesloten afdelingen. Ik ben inmiddels met 10 jaar een familie-ervaringsdeskundige en redactielid van Ypsilon, de vereniging van familieleden van mensen met een verhoogde kwetsbaarheid voor psychoses.
Geertje, ik wist niet dat dit realiteit was. Dan waren mijn opmerkingen op zijn zachtst gezegd misplaatst. Mijn excuses daarvoor. Er was geen boze opzet in het spel.
Mijn opmerkingen waren overigens wel degelijk allemaal op mijn eigen ervaringen gebaseerd. De details daarvan zet ik niet online, dat doe ik bij privézaken nooit, maar ik kan wel zeggen dat het er in de inrichting die ik vaak bezoek, heel anders aan toe gaat. Er zijn duidelijk meerdere realiteiten. Overigens niets ten nadele van de plaats waar jouw dochter is. Daar kan ik natuurlijk niet over oordelen.
Mijn fout was in dit geval ook dat ik de andere reacties niet gelezen had. Had ik dat wel gedaan, dan had ik heel anders gereageerd. Ik leer er in elk geval van om bij dit soort stukjes langer stil te staan voordat ik commentaar ga geven.
@Hay Mijn dochter is 2x op het randje van de dood geweest, zij valt onder de categorie EPA’s, ofwel Ernstige Psychiatrische Aandoeningen. Voor haar eigen welzijn is de gesloten deur dus soms onontkoombaar. Dank voor je sympathieke reactie.
@Geertje
Die reactie was ik je na mijn onnadenkend en onzorgvuldig commentaar gewoon verschuldigd.