Iedereen bleef zitten, toen Krijn-Joop opstond en zich met zijn voornaam melde. Het gehoor aarzelde tussen gniffelen en ernstig blijven. In de stilte die volgde, keek de zaal naar een man van achter in de vijftig met leesbril en stoppelbaard. Zijn buik bolde onder zijn wijde trui en er zaten knieën in zijn broekspijpen. Zijn schoenen waren ongepoetst en zijn hoofdhaar met de verkeerde hand geknipt. Toen Krijn-Joop bukte om een vel papier op te pakken, knapte de naad van zijn broek en verscheen op zijn zitvlak een brede, witte streep. Na korte kuch had Krijn-Joop een zachte stem, welke uitsluitend de voorste rijen bereikte. Aanwezigen klapten na een onverstaanbare toespraak. Dat applaus, daar kon Krijn–Joop achteraf wel om lachen.
Met aandacht gelezen.
@C.P. Vooral ontroerd door de mooie beschrijving van Krijn
Beste Levja,
Bedankt voor je close reading.
Chris
Beste Desiree Felen,
Ach, gladde pakkenjongens, die zijn ’t minst interessant.
Bedankt voor je reactie,
Chris