Schrijf mee!
« »

Familie, Mensen

Tsunamisch aangekomen

21 mei 2014 | 120w | Hadeke | 10 |

We zitten op het strand in de zinderende hitte. Nu ja, ik zit en zij ligt. Ik kijk uit over de baai en de bergen die het water naar de open zee lijken te begeleiden. Mijn blik dwaalt naar haar en weer terug naar de baai. Een walvis zou er gemakkelijk in kunnen schuilen.
Vroeger gingen we wildkamperen, nu zitten we all-inclusive. We maken georganiseerde uitstapjes, met lotgenoten, die zich hun lot weinig aantrekken. Vetgemeste zwetende lijven.
Geloof, hoop en liefde, denk ik. Restanten van een opvoeding.
Maar het belangrijkste is de liefde.
Ik kijk naar mijn hoop.
Het ware geloof verzet bergen, mijmer ik door.
‘Kom laten we zwemmen.’
De berg verheft zich kreunend en plonst in het water.

Waarderen en delen

Waardeer je dit stukje van Hadeke of juist niet? Geef hieronder een en/of deel het met anderen!

soortgelijke stukjes

4 reacties

Reageren

120
Wees geen muurbloem, laat je mening achter!
Houd het netjes. Je hebt 120 woorden. Huisregels.

Heb je dit stukje ook al gewaardeerd?

Geen zin om de volgende som op te lossen? Log dan in! * De CAPTCHA-code is verlopen, probeer opnieuw.


« »