We zitten op het strand in de zinderende hitte. Nu ja, ik zit en zij ligt. Ik kijk uit over de baai en de bergen die het water naar de open zee lijken te begeleiden. Mijn blik dwaalt naar haar en weer terug naar de baai. Een walvis zou er gemakkelijk in kunnen schuilen.
Vroeger gingen we wildkamperen, nu zitten we all-inclusive. We maken georganiseerde uitstapjes, met lotgenoten, die zich hun lot weinig aantrekken. Vetgemeste zwetende lijven.
Geloof, hoop en liefde, denk ik. Restanten van een opvoeding.
Maar het belangrijkste is de liefde.
Ik kijk naar mijn hoop.
Het ware geloof verzet bergen, mijmer ik door.
‘Kom laten we zwemmen.’
De berg verheft zich kreunend en plonst in het water.
Pakkend.
Mooi! Wat dacht je van de uitspraak: bergen verzet je door elke dag kleine keien te verplaatsen…
Tsunamimissimo!
Chris
@Hadeke mijmeren in badkleding…