De deurbel ratelt luid in de hal, de klankschaal is al lang geleden naar beneden gevallen. Toch blijf ik zitten.
Weer het ratelen. Nu kleppert ook de brievenbus.
Ik blijf gewoon zitten.
‘Goeeeeeedemiddag,’ schalt een stem door de voordeur.
Ik herken hem. Van TV.
‘Is hier iemand die de straatprijs in ontvangst wil nemen?’
Nee, ik niet. Geen geld, geen fiets, geen materiele zaken.
Een fel licht priemt door mijn keukenraam de woonkamer binnen. Ik moet mijn ogen afschermen om vaag de contouren van een camera te kunnen onderscheiden.
‘We weten dat u thuis bent hoor. U houdt ons niet voor de gek.’
Ik verbijt mijn teleurstelling, terwijl ik naast de telefoon zit en wacht tot Spoorloos me eindelijk belt.
Wellicht dat het publiekelijk accepteren van een miljoenenprijs bijdraagt aan de mate waarin uit het oog verloren mensen weer contact op willen nemen. Hoewel de motieven dan mogelijk niet helemaal zuiver zijn
Moet wel meer hartjes krijgen. Ik vind hem erg leuk
Erg leuk!
@Hadeke, mooi stukje!
@Hadeke grappig
Mooi!
Ja, grappig, maar tegelijk ook wel een tikkeltje wrang.
Ach jee. Die had beter niet aan de loterij mee kunnen doen dan