Alle toekomstbeelden die ik een half jaar geleden nog had, zijn uiteengereten.
Ze flitsten voorbij wanneer ik naar hem keek als hij sliep. Ik zag ons lachen, gitaar spelen en ouder worden. Samen.
Hij twijfelde, zei hij.
Hij wist het niet, zei hij.
Hij had tijd nodig.
Door een impuls, een onmacht, een overlevingsstrategie heb ik de beslissing genomen. Ik maakte het uit. Angst is een slechte raadgever. Dat weet ik nu.
Hij is verdrietig.
Hij heeft tijd nodig.
De heldere beelden zijn verdwenen: de oude doen pijn dus duw ik ze weg, de nieuwe nog niet gevormd. De pixels van nieuwe dromen zweven door de lucht en ik ben te verdrietig om ze te vangen.
Het heeft tijd nodig.
Wat levensecht be- en geschreven @Desiree
@Desiree Heel mooi geschreven, poëtische bladspiegel. Als je kans zou zien de twee woordjes “dus” te vervangen of weg te laten, zou je verhaal m.i. nog sterker zijn.
@Nel, dank je wel voor je feedback. Ik zal eens wat gaan sleutelen. 1 dus kan makkelijk weg dus…. De ander laat ik staan.
@Desiree Je koos precies de goede. Dus……❤️
Wat mooi Desiree. Ik word er helemaal verdrietig van. Maar toch is er iets van hoop aan het einde.
Dank je Nel en dank je Inge.