Ken je dat gevoel: je staat te wachten, alleen, niet eenzaam en toch … Mensen denken dat ze jou moeten aanspreken, je staat daar immers in je uppie. Je antwoorden zijn kort, je kijkt regelmatig op je klok. Allemaal hints, maar ze begrijpen ze niet. Je blijft dus knikken, mompelen en je afvragen: Waarom ik? Waarom trek ik al die rare mensen aan? Staat er op mijn voorhoofd soms: ‘eenzaam, gelieve aan te spreken’? Ik dacht het niet, ik heb jammer genoeg niet de moed om me te excuseren, me om te draaien. Ik ben het mannetje op het dashboard van een auto en knik maar alsof het me allemaal wat kan schelen. In mijn gedachten ben ik echter totaal elders!
Recente reacties