Terwijl mijn handen typen, reizen mijn gedachten. Naar een prachtige plek zonder regen of storm. Een stukje wereld waarin mensen wonen die hun lach nog niet zijn verloren. Hier kan ik oprecht zijn en hoef ik mezelf niet anders voor te doen. Dit paradijs kent liefde zonder voorwaarden. Het is de enige plek waar ik altijd bemind en onschuldig zal zijn. Voor altijd. Hier durf ik mijn hart weg te geven. Net zoals ik ooit deed in de echte wereld, voordat het in stukken werd geslagen.
De computer bliept. Mijn gedachten keren van elders terug. Op mijn scherm verschijnt de zoveelste man; hij is niet anders dan de rest. Nep. Ik doe de webcam aan en typ een hart terug.
mooi: elders kan een fijne plek zijn
Heel echt.
mooi, de digitale wereld en de echte wereld, we verlangen allemaal naar ‘echt’
Voor dit stukje ook een hart.
Mooi beeld geschetst @Ingrid
Dank jullie wel.
Mooi!