Dan is er steeds die nauwe steeg,
waar ik door moet, ik voel me leeg.
Dan krijg ik honger, heb ik dorst,
dan wil ik warmte, ik zoek je borst.
Maar er is niets, het is benauwd.
Een woestenij, toch voelt het koud.
Ik steek mijn hoofd diep in mijn jas.
Ik verstop me en versnel mijn pas.
Dan ben ik thuis, de deur op slot,
de kachel warm, ik voel me rot.
Want ik wil warmte, ik heb dorst,
ik wil me laven, aan je borst.
Hoezeer ik ook naar jou verlang,
ik ben alleen en altijd bang.
Moeder, moeder, waarom ben je er niet?
Ik heb je nodig, ik heb verdriet.
Is er niemand die van me houdt?
@defrysk mooi, verstild en ingehouden. Daardoor juist intens voelbaar.