Soms heb je dat: dat gevoel van leegte. Van witte vlakken in je brein die onaangetast wachten om opgevuld te worden.
Wat moet je schrijven?
Zoete tonen die de mensen willen horen, of laat je de letters dansen als spiegeling van je gevoel?
Dat onbestemde gevoel dat alles wat je zegt verloren gaat, met de stroom wordt meegevoerd. Wat blijft er hangen in de lucht, wat valt er nog op te rapen door een toevallige voorbijganger? Wie neemt de moeite om echt te luisteren, zelfs tussen de regels door?
Soms ervaar ik die leegte. Grijs, stil en doelloos.
Het moedigt me des te meer aan om alle ruimte te benutten en te beschrijven.
Kom maar leegte, ik vul je wel.
@liedelet eigelijk is alles daarmee gezegd