Twee vlinders dansen om elkaar heen op een rustig lente-briesje. Ik adem diep in en ruik het voorjaar. Mijn ogen gaan over de ontpoppende natuur. De veelheid van kleuren en geuren is overweldigend. Een musje hupt voor mijn voeten op het pad. Dan kwettert een soortgenoot in een boom en fladdert het musje van me weg.
Mijn ogen richten zich weer op waar ik eigenlijk voor kwam. Zachtjes raak ik de witte bloemen aan. Nu staan ze er nog fier bij; binnenkort zullen ze verwelken.
Ik schrik van iemand naast me. De vrouw reikt me zonder woorden een tissue aan. Ik neem hem aan en dep mijn wangen droog. Zij heeft zich alweer afgewend en knielt bij de grafsteen hiernaast.
Prachtig, Inge. Heel subtiele beschrijving van stil verdriet
Mooi, het raakt me.
Dank voor de mooie reacties @Nel en @Karin!
Met sfeer geschreven en verrassend eind.
Wat een ontroerend stukje en heel mooi, subtiel geschreven!
Dankjewel @AnneJo en @Irma!