meteen al vonden we het niks
zo’n blikken bullebak
grijs op dubbele wielen
frontaal voor onze neus
zonder blèrende kinderen
dat wel
het vaalgele zonnescherm
rolde soepeltjes naar beneden
de hardgroene zijflappen vormden
hun afgebakend onderkomen
een plastic netwerk
fluororanje
tot vierkant raamwerk gesmolten
zo’n zeventig centimeter hoog
werd met precisie uitgerold en
vastgezet met lange pinnen
tot op de millimeter nauwkeurig
paste de stalen poort in het gat
en toen pas
onder het genot van twee paar ogen
schreed mevrouw Kees gracieus
naar buiten haar oren gespitst
met haar goudblonde lokken
rekte ze zich uit
inspecteerde al kwispelend
haar paradijs
genoeglijk zitten ze zo gedrieën
in hun vertrouwde hok
– nee het zijn geen Duitsers –
ze zijn wel ongewoon
stil
@svara Uit het leven gegrepen. Tot zondag!
@Marianna
Zo is dat. Ben benieuwd naar de mensen achter al deze verhalen. Tot zondag.