Mijn moeder beweerde altijd dat je kamerplanten diende te koesteren.
Ik zie haar weer zo voor me. Haar planten kregen wekelijks een badje en ze droeg deze dan als een kostbaar kleinood naar het aanrecht in de keuken. Als wij in de kamer waren dan sprak ze ertegen in gedachten. Ik weet zeker dat ze dit hardop deed als ze alleen was.
Mijn moeder zit diep geworteld in mijn hart. Planten zijn mijns inziens met een hart te vergelijken. Ze hebben liefde nodig. Aandacht, verzorging en zuurstof. Dan bloeien ze op. Als gewassen gekoesterd worden, is dit ze aan te zien. Een hart is een holle spier. Toch functioneert het beter als dit omringd wordt door warmte. Een kloppende kern.
Lief en leuk verwoord, Levja.
Dank je wel @anoniem. Wel benieuwd naar je naam!
Mooi en liefdevol geschreven, Levja.
@levja helemaal goed op 1 woord na:
verander svp ‘offer’ in ‘kleinood’, want ik denk dat je dát bedoeld
♥
@JelStein. Dank je. Inderdaad er kleinood van gemaakt. Offer zat nog in mijn hoofd van een ander stuk wat ik aan het schrijven ben. Daar past het perfect in.
mooi, detail: mijns ipv mijn inziens
Merci José. Naar mijn mening toch echt mijns inziens.
Zie: https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/ons-inziens-onzes-inziens
Jullie zijn het met elkaar eens hoor, maar in het stukje staat ‘mijn inziens’.
Ha, ha @Frank en @José. Niet een splinter in mijn oog, maar een balk, dus! In mijn hoofd zat het goed, want ik weet dit echt. Mijn vingers deden anders en ik zag dit niet eens.
Raakte een hartje kwijt. Mezelf een hartje gegeven. Omdat t mijn moeder betrof. Niet … Nee, ik zeg maar niets meer.