Ik staarde naar mijn spiegelbeeld. Mijn hoofd bonkte zo hard, dat ik mijn ogen amper open kon houden. Mijn wang was blauw/paars, één oog half dicht en er zat een scheur in mijn lip. Het onzichtbare was de hersenschudding door de val op de grond, had de huisarts gezegd. Hij vergat de innerlijke littekens.
De bel ging en daar stond Niek. Hij keek me een lang moment aan en ik zag de onnodige moordneigingen omhoogkomen.
‘Ik was het bronwater voor hem vergeten.’
‘Hij zal je nooit meer kwaad doen.’
Dankzij hem. Een eenzijdig fataal ongeluk, had de politie gezegd. Niek had het geregeld, maar ik zou nooit vragen hoe. ‘Dankjewel.’ Toen nam hij me in zijn armen en kuste me.
Ik moest het een paar keer lezen, maar door ‘onnodige’ is het kwartje gevallen. Bizar. Goed geschreven.
Sterk beeld waar je mee begint.
Ik vind de onnodige moordneigingen niet zo logisch, als Niek daarvoor al ‘geregeld’ heeft dat dat niet meer nodig is
Dankjuliewel
Was een uitdaging om hem in te korten
Ik snap wat je bedoelt, Inge, idee is dat hij het zo weer zou doen, de neiging/behoefte krijgt het nog een keer te doen
Ik begrijp niet wie wat zegt… met de huidige alinea-indeling is er geen touw aan vast te knopen:
Waarom zegt Niek dat hij het bronwater is vergeten?
Waarom zegt degene die blijkbaar is aangevallen dat Niek nooit meer kwaad gedaan zal worden?
Wat heeft het bronwater überhaupt met het verhaal te maken?
@Schlimazlnik: de hp praat als eerste, dat ze de bronwater is vergeten, is de (zinloze) reden dat ze in elkaar is geslagen. Niek heeft het ‘opgelost’.
Verwarrende situaties.
mishandeling om een flesje, het kan helaas zo maar gebeuren
Voor wie dit stuk beter wil begrijpen, ik heb er een 500w van gemaakt en op mijn site gezet!
(onder ‘Korte verhalen’ – ‘Verlossing’)
Hoe kom ik op jouw site? @ Daphier?
Als het goed is staat er een link onder mijn naam… anders is het daphier.webnode.nl