“Papa, gaat de tent zo niet stuk?” vraagt mijn dochter aan me, terwijl ze met haar knieën opgetrokken en een deken om zich heen geslagen dicht tegen haar moeder aan zit. “Nee, maak je maar geen zorgen, schat”, probeert mijn vrouw haar gerust te stellen. Buiten is de regen inmiddels veranderd in kleine hagelstenen en ik zie aan haar gezichtsuitdrukking en houding dat ze zelf ook niet echt vertrouwen heeft in haar eigen woorden.
Mijn jongste dochter, die het gesprek met veel interesse volgde heeft dit al heel snel in de gaten en begint stil te snikken, terwijl ze tegen mij aankruipt. “Schat?” vraagt mijn vrouw me. “Einde kamperen?”, zeg ik tegen haar met een zucht. “Einde kamperen.” bevestigd ze.
Oei, bevestigt met een t in die laatste zin
Mooi stukje, zie de scene voor me, met de angstige gezichtjes en teleurgestelde ouders.
@Inge: oeps! Dat is wel slordig, ja.