“Felix…. Feniks… of zoiets…,” stamelde hij.
Zijn leraar Nederlands zag ik met medelijden naar hem kijken en vroeg: “Was het een lang gedicht, of kort, rijmde het? Het heeft niets met katten te maken!”
Hij wilde de jongen helpen, leek het. Ik zag aan de jongen dat hij zijn best deed. Ik, als gecommitteerde, lachte, maar keek op mijn horloge en kuchte wat. Zo´n mondeling examen Nederlands is zo voorbij.
“Ik weet het echt niet meer…, zei de jongen.
“Het vliegt,” zei de leraar goed verstaanbaar.
“O, maar wacht even, het had iets met een vogel te maken! Oh ja, het is het gedicht Phoenix van Vasalis. Het is weer terug.”
En vervolgens zei hij het hele gedicht foutloos op.
Drie keer hetzelfde thema en toch net even anders.
Leuk.
Iets teveel puntjes, vind ik. Na ‘zoiets’ en ‘weet het echt niet meer’ direct aanhalingstekens sluiten.
Mijn voorkeur gaat naar deze versie, maar deze las ik ook het eerst.