Ik aai de tonnetje ronde hond van oma over zijn kop. Elke avond serveert ze hem, naast brokken, de restjes van het avondeten met een schepje jus. Stiekem verdenk ik haar ervan dat zij expres een aardappeltje meer schilt.
Zijn staart kwispelt uitbundig als oma met koffie en koekjes de woonkamer in komt. Als ze de schaal op tafel zet, begint hij te kwijlen. Ter wille van een mierzoete beloning, is hij gaarne bereid al zijn trucs uit de kast te halen; hij geeft pootjes en blaft op het commando ‘spreek’.
‘Het is een echte vuilnisbak,’ grap ik.
Ze zet haar kopje op de rug van Droef, die niet van haar zijde wijkt. ‘Welnee kind, hij is mijn wandelend bijzettafeltje.’
@Irma, wat een leuke uitspraak
Dank je, Marianne, eentje uit ons familiearchief!
Leuk verteld, levendig in de tegenwoordige tijd, ondanks dat het verhaal uit het “familiearchief” stamt. Ėén puntje: is het niet tonnetjesrond i.p.v. tonnetje rond?
Er zijn hondjes die van mij meteen mogen doodliggen, als ze daarna maar weer overeind komen. Katten zijn mij liever, die zijn op zijn hoogst hun eigen vloermat.
Grappige verwijzing naar het thema!
Plus hartje.
Met vriendelijke groet,
Chris
@Nel, dank je wel. Ik heb het idd expres in de tt geschreven om het echt een verhaaltje te maken, anders wordt het meer een ‘vertelsel’. Tonnetje rond heb ik speciaal opgezocht, ik twijfelde ook, maar ik kreeg deze schrijfwijze voorgeschoteld.
@ Chris, bedankt voor je leuke reactie en voor je hartje!
ik twijfelde ook over tonnetje rond, maar ik zie het voor me, de verwennende oma en haar troetelhond