Bouwvakkers schreeuwen elkaar toe in een taal die ze niet verstaat. Eén van hen bonst op de vertrouwde voordeur. Ze kraakt in haar hengels, begeeft het uiteindelijk onder zoveel kracht. Zijn stem weergalmt door de lege kamers, vergewist zich ervan dat het huis daadwerkelijk ontruimd is. Even blijft het stil, dan hervat het geschreeuw. Het onheilspellende gebulder van een machine komt naderbij, stort zich genadeloos op het huis. De aarde trilt onder haar voeten en haar hart slaat een slag over. Opwaaiend stof prikkelt haar ogen.
Het huis van haar dromen wordt afgebroken – gelijk gemaakt met de grond. Haar rest enkel een foto met zo’n gekarteld randje met daarop zij en haar man zaliger, arm in arm op het bordes.
Beste Anna, welkom op 120w! We vinden het leuk dat je meeschrijft op onze site! Als je vragen of opmerkingen hebt horen we het graag, bijvoorbeeld op ons schrijversforum. En vergeet niet dat je altijd in gesprek kunt gaan met je collegaschrijvers via de reactiepanelen.
Groeten en veel 120 woorden lees- en schrijfplezier gewenst!
De 120w-redactie