“Wat gebeurt er met je zusje als je dit vertelt?”
“Dat weet ik niet.” Het enige wat ik als negenjarige wist, was dat ik pijn had en mijn best moest doen om niet uit te braken wat ik had moeten inslikken.
“Ze zal …?”
Vergeven van angst keek ik op naar de man die mij kon maken en breken.
“Branden, en papa en mama ook,” maakte hij zijn zin af.
Tien jaar later kijk ik met zijn volgende slachtoffer naar de brandende pastorie. Ondanks de verzengende hitte rillen mijn zusje en ik over ons hele lichaam. Ik sla mijn arm beschermend om haar heen.
Als hij gevonden wordt, hoor ik een omstander zeggen: “Een barmhartig mens is van ons heengegaan.”
<3, hendrike. Mooie show.
Ik vind de toon niet helemaal goed passen bij de gebeurtenis/geschiedenis, maar dat is gevoel of misschien gewoon stijl.
@Hendrike: pfoe, heftig. Maar een goede wraakactie!
~delicaat~
@Hendrike, een heftig stukje. Sterk.
Irma, dank je.
Leonardo, van show and tell is voor mij toch wel het belangrijkste wat ik tot nu toe over schrijven heb geleerd. Dank je! Ik ga het laatste stukje veranderen. Eigenlijk ben ik ook niet zo blij met de laatste zin.
Desiree, dank je.
Levja, ik hoop dat je dit niet negatief bedoelt. Inderdaad wel heftig. Het laatste gedeelte is inmiddels wat gewijzigd.
@Hendrike Bij (kinder)misbruik kan in mijn ogen nooit iets positiefs naar voren komen.
Je slot geeft nu nog duidelijker aan, hoe een beeld van iets herderlijks zo misvormd kan zijn.
Levja, ik had het wat ongelukkig geformuleerd en ben dat natuurlijk met je eens. Het was meer een vraag over mijn manier van onder woorden brengen en daar heb je met je tweede opmerking een duidelijk antwoord op gegeven. Dank je wel
Ja, zo is ie beter, Hendrike! Ik ril in de hitte (van het vagevuur?) met ze mee. Ik zal es ff wat tamtam maken. Je hoort meer hartjes te krijgen.
Indringend geschreven, Hendrike.
Ben het eens met Leonardo.
Nou Leonardo, dank je wel. Inderdaad lag er in het verhaal besloten dat meneer pastoor niet hun huis in de fik wilde steken.
Gerda, dank je wel!!
@Hendrike, goed geschreven.
Enigszins dubbel, vooral hier, vind ik: vergeven van angst
Ineke, dank je. Ik had deze uitdrukking eigenlijk zonder nadenken gebruikt. Vergeven van betekent dat iets in grote mate aanwezig is of dat iemand ervan doordrongen is. Ze is dan vol angst.
@Hendrike, ik ken de betekenis van de uitdrukking. Ik geef aan dat ik het gebruik ervan in jouw verhaal dubbel vind.
Ineke, ik begrijp niet waarom je dit dubbel vindt. Het woord ‘angst’ alleen kan niet. Daarom staat er vergeven van angst. In andere zinnen staat weer: vergeven van terreur. ook daar kan het woord terreur niet op zichzelf staan.
@Hendrike, ik doel op de uitdrukking “vergeven van”. Ik doel niet op één van de woorden apart.
Vergeven kan een hot item zijn voor mensen die misbruikt zijn.
@hendrike goed geschreven indringend.
Nog even in de laaste zin
de : laten volgen door een spatie en een spatie weg voor het aanhalkngsteken.
JelStein, dank je. Ik zal de verbeteringen aanbrengen.
Ineke, ik begrijp nu beter wat je bedoelt. Ik ga dit wijzigen.
Het rijke Roomse leven en de angstcultuur, ik herken het
@Hendrike, nee, wijzigen was niet mijn bedoeling. Het is er dan ook niet beter op geworden. “Vergeven van” ervaar ik als dubbel in de zin van: een dubbele betekenis. Je brengt daarmee een extra laag aan in je verhaal, geeft het diepte.
Ineke, uit jouw vorige reactie had ik opgemaakt dat jij het woord ‘vergeven’ in dit stukje als kwetsend ervoer. Daarom had ik het gewijzigd. Eerlijk gezegd vond ik het met ‘vergeven’ ook beter. Ik ga dat opnieuw er in zetten.
@Hendrike, met het “dubbel” bedoelde ik dat je door die woorden je stuk een extra laag gaf.
Ineke, ik begrijp nu helemaal wat je bedoelt. Ik dacht eerst dat je ‘dubbel’ in de negatieve zin bedoelde.