‘De eerste naalden waren van been. Botnaalden dus,’ denk ik.
Het is een routinematige handeling geworden, waarbij mijn gedachten ruimte krijgen om af te dwalen.
Terwijl ik doordruk voel ik de weerstand afnemen. Het teken dat ik in de holte zit. Straks kunnen de infusen aangesloten worden.
Onder mijn handen ligt een kind. Natuurlijk weet ik dat. Een ernstig ziek kind, met ouders die wachten in de familiekamer. Als alles is aangesloten en de pompen de juiste doses medicatie in het juiste tempo door de slangetjes voortstuwen, zal ik ze opzoeken. Ze geruststellen in eenvoudige woorden. Geen termen als intraossaal.
Daarna wat administratief werk en naar huis.
Ik maak me zorgen, de jongste zijn tanden komen door. Hij heeft koorts.
Wat een tegenstelling en wat een waarheid al een koe.
@Hadeke Het blijft mensenwerk.
Pakkend. Mooi contrast.
Wat mij betreft wederom een terechte winnaar, gefeliciteerd