Stilte, geen geluid, geen beweging, niets. Alles is bevroren behalve hij. Geconcentreerd dwingt hij het uurwerk van de stationsklok achteruit. Eerst tergend langzaam, één seconde duurt een eeuwigheid, maar dan versnelt de wijzer. Vijf minuten terug, meer kan hij niet. Eerst had hij het een waardeloze kracht gevonden, hij had vooruit gewild, maar vandaag was hij er blij mee.
Op de rand van het perron staat een bleek meisje met blonde vlechtjes verdwaasd voor zich uit staren. Hij gaat achter haar staan, vastbesloten haar te helpen. De trein arriveert met piepende remmen. Een schouderduwtje, een gil … de trein dendert over haar heen. Opgelucht zucht hij: gelukt! Ze had het al drie dagen geprobeerd, maar zonder hulp was ze nooit gesprongen.
Jeetje, wat een wending. Je denkt halverwege toch precies het ongekeerde… Slik!
Thx Inge. Ik dacht een grijze treurige zaterdag, tijd voor wat opwinding