Het begon zo goed, zij voorop en ik achter.
‘Klaar? Af!’
We suisden over de sneeuw de helling af richting het weiland.
‘Harder!’ schreeuwde ze uitbundig.
‘Zoals u wenst mevrouw!’
Ik stak mijn voeten omhoog, want remmen en sturen was mijn taak.
Twee kinderen, toen al onafscheidelijk.
‘Naar links! Pas op!’
Het ging snel, ik kon het hek niet meer ontwijken. We gleden recht het prikkeldraad in. Mijn been bleef met broek en vel aan een stekel hangen.
‘Je bloedt! Mama, help!’
Haar moeder kwam op het gegil af en verzorgde mijn wonden later bij hun thuis.
We trouwden jong en kregen kinderen. Sinds ons sleetjerijden stuurt zij ons leven.
De laatste tijd voel ik mijn litteken wat vaker jeuken.
« Een hoge prijs (1)
Hoe zou zoiets nou gaan? »
« Een hoge prijs (1) Hoe zou zoiets nou gaan? »
Familie, Fictie, Liefde
Verbinden
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Hadeke of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
9 reacties
Reageren
« Een hoge prijs (1) Hoe zou zoiets nou gaan? »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Bladwijzer)
Reacties
- Han Maas: @Hekate. Hij neemt het je zeer kwalijk, zegt ie.
- Hekate: Ja, het is heel erg ongepast van mij Han.
- Han Maas: @Hekate. Leuk dat je erom kan lachen, maar die arme man…
- Hekate: Je bouwt de spanning goed af en maakt het dan af met een knaller. Stel je voor, dat je vijftig jaar lang...
- Hekate: Huh?
- Hekate: Goed geschreven, was het maar pure fictie.
- Hekate: Ondanks het groene brilletje (ik blijf er een behaatje in zien), vind ik dit zeer moeilijk lezen. Er...
- Hekate: Een ontroerend verhaal.
- Hekate: De kronkeligste weg leidt vaak tot de mooiste bestemming. Goed geschreven.
- H2OWritez: Dank voor de correctie…
- Han Maas: @Cora. Die neiging krijg je inderdaad.
- Han Maas: @Hekate. Liefdevol verhaaltje. De Heer rijmt ook beter dan God.
- Cora Leek: @Han, soms wil je je kop in het zand steken om het allemaal niet te horen of zien. Ik kijk al heel lang...
- Cora Leek: Detail: afvalt is w.s. asfalt? Leuk dat de cactus hier concreet een rol speelt.
- Hekate: Goed inleefbaar stukje. Hopelijk komt de cactus nog tot bloei.
Recent
- Meneer Cactus weet bijna alles
- Mescal
- De schokkende beelden van de NOS
- Toen de cactussen nog spraken
- Cactus mellitus
- Schoondochters en kerst
- De Engelsen op hun retour
- Verdord verleden
- Stom, stom, stom, stom, zeg het en passant, please
- Fatsoenlijk humanitair
Leuk om te lezen hoe je je vrouw hebt ontmoet.
Je bloedt
…het sleetjerijden…
Prachtige „love-story”
Mooi, het ‘sturen’ van het leven. Die laatste zin kan ook heel veel betekenen…
Deze zin ‘ik kon niet meer ontwijken’ lijkt mij niet kloppen. Ontbreekt daar niet in wat je niet kon ontwijken?
Dank voor de reacties.
@inge de laatste zin is inderdaad niet zo heel lieflijk.
De ontwijken zin is aangepast.
@Hadeke; en zo’n mooi open einde… Mooi verteld.
Ik zag bij het lezen weer de beelden voor me van de wielrenner (Hoogland meen ik) die tijdens de Tour de France aangereden werd en in het prikkeldraad vloog.
Het duurde even voor ik doorhad dat de ik een jongen was. Dat zal wel aan mij liggen.
@Hay Het zou kunnen zijn dat je mij -als schrijver- voor een vrouw aanziet en dat je vanuit dat beeld leest. Om dat beeld bij te stellen: Ik ben een man. Een gelukkige man, die samenwoont met mw Hadeke en hun 3 kinderen. (Maar daarover schrijf ik bijna-non fictie op mijn eigen blog.)
@Hadeke
Toch was dat niet de reden. Ik had je bio en je blog al eens gelezen en was me er dus volledig van bewust dat je een man bent.
@Hadeke Een leuk verhaal, een mooie vertelling, met toch een wat wrang einde.