Het begon zo goed, zij voorop en ik achter.
‘Klaar? Af!’
We suisden over de sneeuw de helling af richting het weiland.
‘Harder!’ schreeuwde ze uitbundig.
‘Zoals u wenst mevrouw!’
Ik stak mijn voeten omhoog, want remmen en sturen was mijn taak.
Twee kinderen, toen al onafscheidelijk.
‘Naar links! Pas op!’
Het ging snel, ik kon het hek niet meer ontwijken. We gleden recht het prikkeldraad in. Mijn been bleef met broek en vel aan een stekel hangen.
‘Je bloedt! Mama, help!’
Haar moeder kwam op het gegil af en verzorgde mijn wonden later bij hun thuis.
We trouwden jong en kregen kinderen. Sinds ons sleetjerijden stuurt zij ons leven.
De laatste tijd voel ik mijn litteken wat vaker jeuken.
« Een hoge prijs (1)
Hoe zou zoiets nou gaan? »
« Een hoge prijs (1) Hoe zou zoiets nou gaan? »
Familie, Fictie, Liefde
Verbinden
Waarderen en delen
Waardeer je dit stukje van Hadeke of juist niet? Geef hieronder een 
en/of deel het met anderen!
- Waardeer je dit stukje? Geef een hartje!
soortgelijke stukjes
9 reacties
Reageren
« Een hoge prijs (1) Hoe zou zoiets nou gaan? »
Welkom, gast!
- Log in of registreer om toegang te krijgen tot alle functies (zie hier voor meer informatie).
Laatste weekwinnaar (Perforatie)
Vliesridder door Hadeke
Reacties
- Ewald Hagedorn: Er is een enge ziekte die Alida heet. Je komt er nooit meer vanaf.
- Ewald Hagedorn: Een keukenprins vindt altijd een oplossing. De taalgrapjes her en der goed gedoseerd.
- Mien: Grappig stukje Han. Kan het nu wel lezen. Gisteren heb ik ook een ‘Veldslagroompje’ ingediend. Met...
- Mien: Het stukje ‘Veldslagroom’ dat ik geschreven en ingediend heb kan ik niet vinden op 120W. Vreemd....
- Mien: Hoi Han. Effe een vraagje. Ik heb gisteren een stukje ingediend ‘Veldslagroom’. Ik zie nu dat jij...
- Lisette: @Annette: heel herkenbaar, het was mijn eerste associatie met het werkwoord.
- Lisette: @Luc: eigenlijk wel een veldslag, toch? Door stropers dan.
- Lisette: @@Willem: mooie slotzin!
- Lisette: @Louisa: al lezend voelde ik Maaike Ouboter al. Zij heeft me indertijd betoverd met haar soort rijm. Mooi...
- Ewald Hagedorn: Lousjekoesje, dat stukje zal in de komende week worden geplaatst.
- Lousjekoesje: De liefde voor de kleintjes spat ervanaf. Dat is belangrijker dan het huishouden enzo. Ik neem aan dat...
- Lousjekoesje: Houden zo, Ewald. Ik ben benieuwd naar dat schrijfstukje.
- Ewald Hagedorn: Lousjekoesje, van Han weet ik niet beter, maar van jou … Binnenkort zal ik een stukje schrijven...
- Han Maas: @Luc. Dat zeker.
- Lousjekoesje: Ewald: Oke, dus het is niet Noord-Hollands. Ik dacht ongeveer hetzelfde als Han bij ‘die andere...
Recent
- De heer Vreeswijk heeft stress
- Weetgierig kind
- Treurnis troef
- De koning, de nar en de veldslag (2)
- Huiselijk geweld
- (Kopstuk?)
- Grenzeloze humor
- Veldslagroom
- Puur geluk
- Grillen der natuur
Leuk om te lezen hoe je je vrouw hebt ontmoet.
Je bloedt
…het sleetjerijden…
Prachtige „love-story”
Mooi, het ‘sturen’ van het leven. Die laatste zin kan ook heel veel betekenen…
Deze zin ‘ik kon niet meer ontwijken’ lijkt mij niet kloppen. Ontbreekt daar niet in wat je niet kon ontwijken?
Dank voor de reacties.
@inge de laatste zin is inderdaad niet zo heel lieflijk.
De ontwijken zin is aangepast.
@Hadeke; en zo’n mooi open einde… Mooi verteld.
Ik zag bij het lezen weer de beelden voor me van de wielrenner (Hoogland meen ik) die tijdens de Tour de France aangereden werd en in het prikkeldraad vloog.
Het duurde even voor ik doorhad dat de ik een jongen was. Dat zal wel aan mij liggen.
@Hay Het zou kunnen zijn dat je mij -als schrijver- voor een vrouw aanziet en dat je vanuit dat beeld leest. Om dat beeld bij te stellen: Ik ben een man. Een gelukkige man, die samenwoont met mw Hadeke en hun 3 kinderen. (Maar daarover schrijf ik bijna-non fictie op mijn eigen blog.)
@Hadeke
Toch was dat niet de reden. Ik had je bio en je blog al eens gelezen en was me er dus volledig van bewust dat je een man bent.
@Hadeke Een leuk verhaal, een mooie vertelling, met toch een wat wrang einde.