Hans vroeg me terug te gaan naar de avond dat het allemaal begon. Ik wilde niet. Het is inmiddels zo lang geleden. Hoe lang weet ik niet. Ik tel de maanden niet want dan word je gek. Hij zei dat het me zou helpen als ik accepteer wat er is gebeurd. Ik vind dat ik het niet hoef te accepteren. Wat heeft het voor een zin?
Zoals alle mannen in mijn leven bleef hij volhouden. Hij duwde me over de rand van weerzin en zoals altijd, gaf ik me gewonnen.
Zijn zachte stem verleidde me naar een ander leven. Naar de tijd dat ik dacht dat de wereld aan mijn voeten lag.
‘Ontspan je Nicci, begin maar bij het begin.’
word je.
dank je Frank