Alle verdriet van de afgelopen maanden drukt ze weg. Alsof ze in een keurslijf is gedrukt van eeuwig grijs. Andere tinten zijn onmogelijk. Haar knokkels kleuren wit van het knijpen in het boekje dat ze als steun en toeverlaat vasthoudt. Als het orgel begint te spelen krimpt ze ineen. Het klinkt ernstig. Alsof de muziek zich aanpast aan haar stemming.
Wanneer ze zich omdraait naar de ingang van de kerk, draait haar maag zich om. Daar komt hij, gevolgd door andere gasten. Ze voelt ogen priemen maar ze recht haar rug. Al beminde ze elk deel van hem, ze zou na vandaag geen traan meer om hem laten.
Hij moest zo nodig in de lente trouwen met haar beste vriendin…
Mooi op het verkeerde been gezet, ook door de titel denk ik. Dacht lang dat het om een begrafenis ging. Leuk gedaan!
Ik vind de lente er een beetje bijgesleept in de laatste regel.