Voor mij is de deur dichtgegaan. Ik die altijd drempels oversloeg. die altijd muren tegenkwam en nooit de mensen in de ogen keek. De vloer was mijn bepalend inzicht, de horizon van mijn blikveld. Grijs en leeg en vuil. Toen ik in een vlaag van baldadigheid de dagelijkse sleur verbrak en in één sprong over de regenplas sprong, trilde de spiegeling. De zon scheen en de glans verblindde me. Hoe had ik toen kunnen weten dat de dag erna alles anders werd. De deur ging dicht. Voorgoed. Het verbrak mijn glazen huis. Kleine scheuren werden glasscherven van formaat. Ik sneed me aan de scherven. Ik liet het gaan, want Het opende echter meer deuren dan ik ooit had durven hopen.
Mooi onderwerp, mooi beschreven. Wel ben ik benieuwd wat Het dan precies was.
Ik, die…
Het is per ongeluk met een hoofdletter geschreven.
@liedelet, mooi beschreven. Misschien een idee na het schrijven nog een keer door de tekst te lopen. verder mooi gedaan.
@Lousje, kun je ook aangeven waarom je vindt dat het “ik, die” moet zijn?
@Liedelet, ik vind het wel aardig geschreven. Een paar keer gebruik je vlak na elkaar dezelfde woorden, dat vind ik minder. (sprong en (glas)scherven)
De derde zin begint niet met een hoofdletter.
Een mooie vondst vind ik:
De vloer was mijn bepalend inzicht, de horizon van mijn blikveld.
@Ineke wolf, bedankt voor je commentaar. Nalezend begrijp ik wat je bedoelt.
@liedelet ik wordt wel enthousiast van je schrijfstijl. Ondanks of juist dankzij de vele cliches vind ik het indringend. Ik lees een verhulde tragiek.
dank je @JelStein voor je reactie