Een onvergetelijke jeugdherinnering is de vader van mijn vader. Zijn bijnaam “Opa Hitchcock” want hij leek veel op deze beroemdheid! Op zaterdagavond keken wij naar hem uit want hij had een vast ritueel. Zodra deze imposante man was gezeten, haalde hij een witte papieren zak tevoorschijn en gooide hem meestal op tafel. Wij mochten daar één lekkernij uitzoeken, gekocht bij de plaatselijke bakker. Allerlei soorten snoepgoed lagen ons verlekkerd aan te kijken en na lang twijfelen konden wij dan onze keus maken. Om kracht bij te zetten en te zorgen dat wij netjes bedankten, zei hij met een cynische grijns ,”dankie hond”. Maar zijn pretoogjes verraadde zijn kinderlijke mildheid!
1 snoepje in de week en er netjes voor bedanken. Dat moet echt heel lang geleden zijn. De Hollandse hebberigheid bestaat al een tijd. Respect voor zo’n jeugdherinnering.
zoiets bestaat nu niet meer