Een vrouw komt met een hartverscheurende zucht naast mij op het bankje zitten. Ze vangt mijn blik en verzucht: ‘Hoeveel tegenslag kan een mens verdragen?’
Ik zie tranen in haar ogen, terwijl ze me aan blijft kijken, wachtend op antwoord.
‘Meer dan ik me kan voorstellen,’ antwoord ik uiteindelijk.
‘Daar heeft u gelijk in,’ zegt ze zacht. ‘Maar er zijn grenzen, hoor.’
Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn principe me niet met vreemden te bemoeien.
‘Is uw grens bereikt?’ vraag ik.
Weer een diepe zucht.
‘Ja…’ ze denkt even na. ‘Nou, nee dus. Ik ben er nog. De grens is weer opgeschoven. Blijkbaar kon dat nog.’
Na een lange stilte staat ze op.
‘Dank u,’ zegt ze voor ze wegloopt.
Nou, dit verhaaltje komt wel even binnen, hoor.
Vooral door die ene zin: die met : De grens is weer opgeschoven.
Niet dat het mezelf betreft, maar het is treffend neergezet.
mooie dialoog
Ik zou zo verder willen lezen…
Dank je wel Gerda, G.J. en Desiree
Ook ik zeg bedankt. Sterk stukje.
Nou, voor zulke stukjes bedank ik zeker niet!
Mooi grensoverschrijdend stukje.
Bedankt voor de complimenten Levja, Hadeke & Curacao!
Veel gezucht, maar waar het over gaat, dat wordt ons onthouden. De schrijver weet het waarschijnlijk ook niet. Al die hartjes vind ik overdreven.
@fons Dat spel met de verwachtingen van de lezer vind ik juist de kracht van dit verhaal. Je verwacht een afgerond eind, maar dat is er niet. De schrijfster zet je mooi op het verkeerde been, binnen een beeldend verhaal. Ik vond het zeker een hartje waard.
@Fons Het mooie van dit stuk is het voortschrijdend inzicht van de “zuchtende” persoon. En daarmee van veel veel lezers.
Krachtig in zijn eenvoud. En echt wel duidelijk!