Klinkklare onzin klatert als een waterval met dondervaart over mij uit. Er valt zoveel te vinden op de landingsbaan van de stortplaats van het spraakvuil, het is ongelooflijk. Bewaterd en bevrucht met intellect en zelf genoegen, volkswijsheid en een vleugje exploitatiedrang, kunnen oren gaan wapperen van de woeste wind die de woordenstorm over onze hoofden uitgooit.
Stilte. Ergens ging de knop om en ik hoorde helemaal niks meer. Ook sloot ik mijn ogen en brandde mijn zenuwen door, opdat ik nog geen braille letter zou kunnen voelen. Alleen een punt van licht in de verte en niks dan dat. Langzaam begon ik een streep te ontwaren. Een zacht gepiep, steeds meer. Nu lees ik alleen nog flitsende, schrille morse tekens.
@Lijmstok Schitterend. Het leest als poëzie.
Een tweetal woorden zijn naar mijn mening onnodig in tweeën gehakt.