Mijn vader kijkt mijn dochter aan. Zijn glimlach maakt zijn gezicht zacht. ‘Ik lief jou lief.’
Mijn dochter begint te huilen en tegelijkertijd te lachen. ‘Ik lief jou ook lief opa.’ Hij lacht weer. ‘Niet verdrietig zijn meisje.’ Hij rust even. ‘Was ik een goede opa?’
‘Ja, je was een lieve opa, je hebt zoveel geknutseld met ons, dat zal ik nooit vergeten.’
‘Echt?’
Mijn dochter knikt. ‘Echt.’
‘Fijn.’ Hij sluit zijn ogen en even is hij weer in het schemergebied tussen hemel en aarde.
Dinsdag is hij overleden.
Als ik buiten kom, zie ik de knopjes aan de bomen. Lente… Het voelt zo dubbel. Ik weet dat hij hier maanden op heeft gewacht.
Mijn hart speelt de blues. Lenteblues.
Een dubbel verhaal, maar wél mooi…
@Hay, en helaas echt gebeurd. Dank je.
Lente, begin van nieuw leven… En dan dit. Moeilijk, indrukwekkend verwoord <3, sterkte.
Heel bewogen geschreven.
Sterkte.
Grote gebeurtenissen herinneren aan kleine dingen. Mooi geschreven
Sterkte Desiree, dapper om dit gevoelige stukje met ons te delen.
@Desiree Goed geschreven.
@120woorders, dank jullie wel voor jullie lieve woorden.
Mooi Desiree, triest maar mooi. Lief zinnetje dat ‘ik lief jou lief’